Teunisbloem.

Latijnse naam: Oenothera

Familie: Teunisbloemfamilie (Onagraceae)

De teunisbloemfamilie bestaat uit 125 soorten. Zijn oorsprong ligt in Noord en Zuid-Amerika, maar is nu bijna over de gehele wereld te vinden.

Vanuit zijn penwortel vormt hij op de grond een bladrozet. Van daar uit groeit de opgaande stengel die bezet is met blaadjes. In juni tot in november bloeit hij met citroengele bloemen. Er bestaan ook roze en witte soorten. De bloemen hebben 4 kroonbladeren en staan op een kelkbuis. Van augustus tot oktober pijpen de zaden, soms wel tot 200 per zaaddoos.

De meeste Teunisbloemen zijn nachtbloeiers. Zodra de schemering valt gaan de bloemen open. Ze staan graag op verstoorde gronden, zoals wegbermen zandgronden en duinen.

In mei en juni kan het fijne zaad van de Teunisbloem gezaaid worden. Zaai  ze op een regeltje op een plek in de volle zon. Het is een lichtkiemer en de zaden mogen dus niet afgedekt worden met aarde. Zodra de plantjes groot genoeg zijn kunnen ze uitgeplant worden. Wip de plantjes op en zorg ervoor dat je de penwortel zo min mogelijk beschadig. De plantafstand is 35 cm. Het bladrozet wordt in het eerste jaar gevormd. Pas in het tweede jaar zullen ze gaan bloeien.

Het is waardplant voor de Teunisbloempijlstaart, maar ook voor andere nachtvliegers.

Ja. De bloemknoppen, bloemen, zaden, wortel en jonge bladeren zijn eetbaar. 

In het eerste jaar kan de wortel gegeten worden. Deze is roze van kleur en zeer voedzaam. Hij kan rauw geraspt worden voor door de salades. Ook kan hij gegeten worden als aardappel en door stoofschotels. De smaak heeft wat weg van Schorseneer.

In april, mei en juni kunnen de jonge bladeren geplakt worden. Deze kunnen rauw gegeten worden door een salade. Ook kunnen ze gestoofd gegeten worden als spinazie. De smaak lijkt op snijbiet, maar dan milder.

Teunisbloem stengel met blad en zaaddozen.